میروند و پشت سرشان را نگاه نمیکنند

رفتند و جایشان را به ملایک ندادند ، آنها که دادند به شرط سبوحٌ  قدوس بخشیدند ،

عبور کردند و ندیدندم ، عبورشان عطر دل میداد .

دلهاشان آسمانی ، سراغ از مقصدشان گرفتم گفتند از نور ، به کجا  ره میبرید که به صاحبان راه مجال خوش آمد نمیدهید ؟ گفتند به نور ...

از نور به نور ......  و چه زیرکانه طی طریق میکنند اینان .

سرگرم استشمام عطر حضورشان بودیم ، عادت داده بودند که تا پاسی از شب گوش دلمان را به یا حق گفتنشان جلا و نوازش دهیم ، گفتند و مدهوش کردند این خلق خدا را ،

گفتند و عاشق شدند ، گفتند و گفتند تا حقانیت حدیث " من طلبنی وجدنی " را برایمان روشن نمایند ، اما مدهوش بودیم در آن دم و آنگه که چشم گشودیم ، این عشقبازیها به اوج خود رسیده بود و ما جا مانده بودیم ، او حقانیت را برایمان روشن ساخت و رفت و ملایک را ببین بر جای پایش بوسه میزنند ، هنگام رفتن ، که نمیدانم چگونه پرواز را یاد گرفته بود ، فریاد زد : " من عشقته قتلته  "

                                                      یا محمد و علی

شقایق بر وجودش خرقه میزد

هوای عاشقی میخانه میزد

دل دیوانه اش پروانه میزد

تمنای نگاهش وصل میزد

نگه کردم به جا پای حضورش

یاد من و دیوانگیهایم بخیر ؛

یاد آن شبها به خیر که شهدا اتاقم را به تسخیر دل خود در آورده بودند  ؛

یادش به خیر ، چه شبها که با هم سر و سرّی  داشتیم  ؛

یاد زندگی به حرمت خون بانویم بخیر ؛

یاد آن دعوتهای عاشقانه بخیر ؛

یاد لحظه ی رفتنم بخیر ؛

یاد دیدارم بخیر ؛

                    ای همه عشقبازیها

نم نم باران را حس میکنم ؛ آری بوی نم خاک به آسمان رفته تا بغزش را بگشاید . عجب رسمی است غریب این رابطه خاک و آسمان گریان .

تو نمیفهمی درد آسمان را ، تو نمیشنوی فریادهای شکسته ی خاک را ، تو چه میدانی راز غروب یک روز عصر ، نا آرامی خاک و آسمان چیست !!!

هفت شبانه روز ، آسمان میبارد و تو را سیراب میکند . هفت شبانه روز خاک میشکند و تو را بی نیاز میکند ، به امیدی همه در تلاش اند ، همه میکوشند و دلخوش ؛

اما این همه را تو نمیفهمی ، تو نمیبیبنی ، تو درک نمیکنی و سپس روز موعود می آید ، همه آماده و منتظرند ، همه گویی دلهاشان به تپش افتاده و از شور انتظار هر لحظه گویی الآن گور میگیرند .

ولی تو آنگه است که میبینی به یکباره آسمان میبارد ولی نه مثل همیشه ، او غرورش را نیز پنهان کرده ، آنگه باز شکست زمین را میبینی ، خاک را میبینی ، اما نه مثل همیشه ....

تو شهر و مردمت را میبینی ، هستند ، ولی گویی بر دل همه شان سایه ی غم را حس میکنی .

بار الها اینجا چه خبر است ؟! مگر چه شده ؟! ....

                                                من به تو میگویم  !